Anlaşılır olmayan, açlık grevlerine, bir mücadele biçimi olarak karşı çıkmaktır Bu karşı çıkış, genellikle, “Kendini harap edip öldüreceğine, yaşa ve mücadele et,” gerekçesiyle yapılıyor Böylesi bir gerekçeyle karşı çıkanlar, ister istemez, sadece günümüzün açlık grevlerini değil, aynı zamanda, geçmişin ve geleceğin açlık grevlerini de karşılarına almış oluyorlar.
Muzaffer ORUÇOĞLU (07-04-2020) Helin Bölek’in ölümü vesilesiyle, “Uzun soluklu, çetin bir direniş. Ve yeni bir dünya talebini hayata dayatan, anlamlı bir ölüm,” dediğim için birçok arkadaş tarafından eleştirildim. Ölümü yücelttiğimi, teşvik ettiğimi söyleyenler de oldu. Bu eleştiriler, iyi bir duygudan, ölüme karşı olma duygusundan ve açlık grevleriyle şimdiye kadar dikkate değer kazanımlar elde edilmemiş olmasından kaynaklanıyor hiç kuşkusuz. Bunu anlıyorum. Helin ve arkadaşlarının taleplerini ve bu talepler uğruna verdikleri uzun soluklu, çetin mücadeleyi anlamlı bulmanın eğri tarafı nedir, işte bunu anlayamıyorum. Arkadaşlar, ölüm, ölümdür, ölümün anlamlısı olmaz demek istemiyorlardır umarım.
Bu eleştirilerin önemli bir bölümü, bana öyle geliyor ki, açlık grevlerinin bir mücadele biçimi olmadığı anlayışından kaynaklanıyor. Açlık grevleri, İrlanda’dan Hindistan’a, oradan Amerika’ya uzayan ve dünyayı çepeçevre kuşatarak tarihe mal olan, barışçıl bir mücadele biçimidir. Kısa veya uzun vadeli bir açlık grevinin zamanlaması veya talepleri konusunda görüş ve eleştirilerimizi bildirmemiz iyidir. Anlaşılır bir durumdur bu. Anlaşılır olmayan, açlık grevlerine, bir mücadele biçimi olarak karşı çıkmaktır. Bu karşı çıkış, genellikle, “Kendini harap edip öldüreceğine, yaşa ve mücadele et,” gerekçesiyle yapılıyor. Böylesi bir gerekçeyle karşı çıkanlar, ister istemez, sadece günümüzün açlık grevlerini değil, aynı zamanda, geçmişin ve geleceğin açlık grevlerini de karşılarına almış oluyorlar. Zorluk, tarihte ortaya çıkmış ve defalarca sınanmış bir mücadele biçimine karşı çıkıştan kaynaklanıyor. Bağımsızlık mücadelesi vermiş olan İrlandalılara, Hintlilere bunu anlatmak oldukça zordur.
Deniliyor ki, bu mücadele biçimi bir intihar gibidir, bununla zalimlerden hak almak da zordur. Zamanlaması ve talepleri doğru ve makulse, sorun yoktur. İsterse alamasın hakkını. Tarih bize, kazanılmış büyük hakların veya devrimlerin, sadece son vuruşun eseri değil, asıl olarak, çeşitli biçimlerde zamana yayılan, irili ufaklı mevzi hak mücadelelerinin, biriken, birleşik gücünün bir eseri olduğunu söylüyor. Bu gerçeği göremeyen Türkiye aydınları, alınan hakların, mücadele ile alınmadığını, tepeden verildiğini söyleye gelmişlerdir hep. Gerçeği yansıtmayan bu anlayışı artık aşmamız gerekiyor.
